Sunday, December 11, 2005
Παιδικός διαβήτης: μία σφαιρική προσέγγιση
Παιδικός διαβήτης: μία σφαιρική προσέγγιση
Ο σακχαρώδης διαβήτης (ΣΔ) είναι μία εξελισσόμενη νόσος με συνεχείς μεταβολές τόσο σε ότι αφορά τον τύπο 1 όσο και τον τύπο 2. Επιπλέον τα τελευταία 10 χρόνια υπάρχει εξέλιξη όσον αφορά την κατανόηση του διαβήτη. Οι διάφορες μορφές διαβήτου δε θα πρέπει πλέον να αντιμετωπίζονται σαν εντελώς ξεχωριστές κατηγορίες. O ΣΔ εξαρτάται από την αλληλεπίδραση δύο παραγόντων, της ανεπάρκειας ινσουλίνης και της αντίστασης σε αυτήν. Αμφότεροι είναι σημαντικοί στην παθογένεια του διαβήτη, αλλά η σχετική σημασία του καθενός διαφέρει σε κάθε τύπο της νόσου.
Στο ΣΔ τύπου 1 η καταστροφή των β-κυττάρων οδηγεί σχεδόν σε πλήρη ανεπάρκεια ινσουλίνης και κατ’ επέκταση σε διαβήτη, εντούτοις η επιπροστιθέμενη αντίσταση στην ινσουλίνη θα επηρεάσει την ποσότητα του φαρμάκου που απαιτείται για τη ρύθμιση της νόσου.
Στο ΣΔ τύπου 2 η αντίσταση στην ινσουλίνη είναι ο κύριος παράγων στην παθογένεση του διαβήτη αλλά η νόσος δεν θα εκδηλωθεί έως ότου υπάρξει σημαντική ανεπάρκεια ινσουλίνης. Αυτό συμβαίνει όταν το β-κύτταρο δεν είναι πλέον ικανό να εξακολουθήσει την υπερέκκριση ινσουλίνης ώστε να υπερνικήσει τα αποτελέσματα της αντίστασης σε αυτήν.
Στο ΣΔ τύπου 2 ένα ενδιάμεσο διάστημα ελέγχου της νόσου μπορεί να επιτευχθεί είτε ενισχύοντας την έκκριση ινσουλίνης (χρησιμοποιώντας υπογλυκαιμικούς από το στόμα παράγοντες), είτε μειώνοντας την αντίσταση στην ινσουλίνη (με απώλεια βάρους και άσκηση, ή με φαρμακευτική αγωγή προς μείωση της παραγωγής ηπατικής γλυκόζης ή προς αύξηση της ευαισθησίας στην ινσουλίνη). Η σταδιακή εξέλιξη του β-κυττάρου στην αδυναμία έκκρισης επαρκούς ινσουλίνης σηματοδοτεί το τέλος της περιόδου κατά την οποία είναι αποτελεσματικά τα από του στόματος υπογλυκαιμικά φάρμακα στο ΣΔ τύπου 2 και είναι απαραίτητη η έναρξη σταδιακής χορήγησης ινσουλίνης. Οι έννοιες της ανεπάρκειας ινσουλίνης και της αντίστασης σε αυτήν και ο ρόλος της καθεμίας, οδήγησε σε πληρέστερη κατανόηση των παραγόντων που συμβάλλουν στη γένεση τους.
Για παράδειγμα οι παρακάτω παράγοντες μπορεί να συμβάλλουν στην ανεπάρκεια ινσουλίνης: μειωμένη αναγέννηση β-κυττάρων, μειωμένη λειτουργικότητα β-κυττάρων σε μιτοχονδριακά ελλείμματα, αυτοσωματικές επικρατούσες γενετικές διαταραχές των β-κυττάρων: τα ποικίλα MODY σύνδρομα (Διαβήτης ωριμότητας εμφανίσεως στους νέους).
Από την άλλη πλευρά, η αντίσταση στην ινσουλίνη μπορεί να οφείλεται: στην παχυσαρκία, στον καθιστικό τρόπο ζωής, στην εγκυμοσύνη, σε φυλετικές διαφοροποιήσεις της αντίστασης στην ινσουλίνη, στο χαμηλό ή υψηλό βάρος γέννησης, στο άγχος, στις λοιμώξεις, στην υπερκατανάλωση υδατανθράκων και λιπών. Ο ΣΔ θα εκδηλωθεί, όταν σημαντική ανεπάρκεια ινσουλίνης από οποιονδήποτε λόγο συνδυασθεί με σοβαρή αντίσταση στην ινσουλίνη οποιασδήποτε αιτιολογίας.
Σακχαρώδης διαβήτης τύπου 1
Οι ταξινομήσεις του ADA και του ΠΟΥ για το ΣΔ 1 περιλαμβάνουν τόσο τον αυτοάνοσο τύπου όσο και τον μη αυτοάνοσο. Ο αυτοάνοσος διαβήτης τύπου 1 παραμένει η κλασική μορφή ΣΔ της παιδικής ηλικίας. Τα χαρακτηριστικά κλινικά συμπτώματα με τα οποία κάνει την εμφάνισή της η νόσος είναι η γρήγορη απώλεια βάρους, η υπερβολική απώλεια ούρων, η εκσεσημασμένη δίψα, ο λήθαργος και, εφόσον η διάγνωση δεν τεθεί εγκαίρως, ο θάνατος από κετοοξώση. Στις ανεπτυγμένες χώρες η διάγνωση σπάνια διαφεύγει οπότε και το ποσοστό αρχικής εμφάνισης του διαβητικού παιδιού με κετοξέωση είναι μικρότερο από 25%. Σε χώρες όμως με πτωχό σύστημα υγείας, τα παιδιά πιθανά πεθαίνουν από κετοξέωση ενώ θεωρείται ότι πάσχουν από απλή γαστρεντερίτιδα και άρα παραμένουν αδιάγνωστα.
......
Σακχαρώδης διαβήτης τύπου 2
Στο παρελθόν τα παιδιά και οι έφηβοι θεωρείτο ότι αναπτύσσουν μόνο ΣΔ τύπου 1. Ενώ αυτή η υπόθεση ισχύει ακόμη για παιδιά προεφηβικής ηλικίας, είναι γεγονός ότι η “επιδημία” ΣΔ τύπου 2 που σαρώνει τον κόσμο, προσβάλλει πλεόν ομάδες όλο και μικροτερης ηλικίας.
Σε κάποιες χώρες όπως η Ιαπωνία, υπάρχουν 4 φορές περισσότεροι έφηβοι με ΣΔ τύπου 2 σε σχέση με το ΣΔ τύπου 1. Ο παλαιότερα επικαλούμενος διαβήτης της ωριμότητας, ΣΔ τύπου 2 είναι πλέον υπεύθυνος για το 1/3 των νέων διαγνώσεων στις κλινικές νεανικού διαβήτη στο πλείστο των Αμερικάνικων Πολιτειών. Οι παιδίατροι και οι παθολόγοι, ειδικά στην περίπτωση που αντιμετωπίζουν εφήβους από συγκεκριμένες εθνικές ομάδες υψηλού κινδύνου, πρέπει να αναρωτιούνται αν ο έφηβος που μόλις εξέτασαν πάσχει από διαβήτη τύπου 1 ή τύπου 2.
....
Για περισσότερες πληροφορίες πατήσεεδώ
Πηγή: www.iatronet.gr , άρθρο του παιδιατρου Al-Qadreh Abbas
Ο σακχαρώδης διαβήτης (ΣΔ) είναι μία εξελισσόμενη νόσος με συνεχείς μεταβολές τόσο σε ότι αφορά τον τύπο 1 όσο και τον τύπο 2. Επιπλέον τα τελευταία 10 χρόνια υπάρχει εξέλιξη όσον αφορά την κατανόηση του διαβήτη. Οι διάφορες μορφές διαβήτου δε θα πρέπει πλέον να αντιμετωπίζονται σαν εντελώς ξεχωριστές κατηγορίες. O ΣΔ εξαρτάται από την αλληλεπίδραση δύο παραγόντων, της ανεπάρκειας ινσουλίνης και της αντίστασης σε αυτήν. Αμφότεροι είναι σημαντικοί στην παθογένεια του διαβήτη, αλλά η σχετική σημασία του καθενός διαφέρει σε κάθε τύπο της νόσου.
Στο ΣΔ τύπου 1 η καταστροφή των β-κυττάρων οδηγεί σχεδόν σε πλήρη ανεπάρκεια ινσουλίνης και κατ’ επέκταση σε διαβήτη, εντούτοις η επιπροστιθέμενη αντίσταση στην ινσουλίνη θα επηρεάσει την ποσότητα του φαρμάκου που απαιτείται για τη ρύθμιση της νόσου.
Στο ΣΔ τύπου 2 η αντίσταση στην ινσουλίνη είναι ο κύριος παράγων στην παθογένεση του διαβήτη αλλά η νόσος δεν θα εκδηλωθεί έως ότου υπάρξει σημαντική ανεπάρκεια ινσουλίνης. Αυτό συμβαίνει όταν το β-κύτταρο δεν είναι πλέον ικανό να εξακολουθήσει την υπερέκκριση ινσουλίνης ώστε να υπερνικήσει τα αποτελέσματα της αντίστασης σε αυτήν.
Στο ΣΔ τύπου 2 ένα ενδιάμεσο διάστημα ελέγχου της νόσου μπορεί να επιτευχθεί είτε ενισχύοντας την έκκριση ινσουλίνης (χρησιμοποιώντας υπογλυκαιμικούς από το στόμα παράγοντες), είτε μειώνοντας την αντίσταση στην ινσουλίνη (με απώλεια βάρους και άσκηση, ή με φαρμακευτική αγωγή προς μείωση της παραγωγής ηπατικής γλυκόζης ή προς αύξηση της ευαισθησίας στην ινσουλίνη). Η σταδιακή εξέλιξη του β-κυττάρου στην αδυναμία έκκρισης επαρκούς ινσουλίνης σηματοδοτεί το τέλος της περιόδου κατά την οποία είναι αποτελεσματικά τα από του στόματος υπογλυκαιμικά φάρμακα στο ΣΔ τύπου 2 και είναι απαραίτητη η έναρξη σταδιακής χορήγησης ινσουλίνης. Οι έννοιες της ανεπάρκειας ινσουλίνης και της αντίστασης σε αυτήν και ο ρόλος της καθεμίας, οδήγησε σε πληρέστερη κατανόηση των παραγόντων που συμβάλλουν στη γένεση τους.
Για παράδειγμα οι παρακάτω παράγοντες μπορεί να συμβάλλουν στην ανεπάρκεια ινσουλίνης: μειωμένη αναγέννηση β-κυττάρων, μειωμένη λειτουργικότητα β-κυττάρων σε μιτοχονδριακά ελλείμματα, αυτοσωματικές επικρατούσες γενετικές διαταραχές των β-κυττάρων: τα ποικίλα MODY σύνδρομα (Διαβήτης ωριμότητας εμφανίσεως στους νέους).
Από την άλλη πλευρά, η αντίσταση στην ινσουλίνη μπορεί να οφείλεται: στην παχυσαρκία, στον καθιστικό τρόπο ζωής, στην εγκυμοσύνη, σε φυλετικές διαφοροποιήσεις της αντίστασης στην ινσουλίνη, στο χαμηλό ή υψηλό βάρος γέννησης, στο άγχος, στις λοιμώξεις, στην υπερκατανάλωση υδατανθράκων και λιπών. Ο ΣΔ θα εκδηλωθεί, όταν σημαντική ανεπάρκεια ινσουλίνης από οποιονδήποτε λόγο συνδυασθεί με σοβαρή αντίσταση στην ινσουλίνη οποιασδήποτε αιτιολογίας.
Σακχαρώδης διαβήτης τύπου 1
Οι ταξινομήσεις του ADA και του ΠΟΥ για το ΣΔ 1 περιλαμβάνουν τόσο τον αυτοάνοσο τύπου όσο και τον μη αυτοάνοσο. Ο αυτοάνοσος διαβήτης τύπου 1 παραμένει η κλασική μορφή ΣΔ της παιδικής ηλικίας. Τα χαρακτηριστικά κλινικά συμπτώματα με τα οποία κάνει την εμφάνισή της η νόσος είναι η γρήγορη απώλεια βάρους, η υπερβολική απώλεια ούρων, η εκσεσημασμένη δίψα, ο λήθαργος και, εφόσον η διάγνωση δεν τεθεί εγκαίρως, ο θάνατος από κετοοξώση. Στις ανεπτυγμένες χώρες η διάγνωση σπάνια διαφεύγει οπότε και το ποσοστό αρχικής εμφάνισης του διαβητικού παιδιού με κετοξέωση είναι μικρότερο από 25%. Σε χώρες όμως με πτωχό σύστημα υγείας, τα παιδιά πιθανά πεθαίνουν από κετοξέωση ενώ θεωρείται ότι πάσχουν από απλή γαστρεντερίτιδα και άρα παραμένουν αδιάγνωστα.
......
Σακχαρώδης διαβήτης τύπου 2
Στο παρελθόν τα παιδιά και οι έφηβοι θεωρείτο ότι αναπτύσσουν μόνο ΣΔ τύπου 1. Ενώ αυτή η υπόθεση ισχύει ακόμη για παιδιά προεφηβικής ηλικίας, είναι γεγονός ότι η “επιδημία” ΣΔ τύπου 2 που σαρώνει τον κόσμο, προσβάλλει πλεόν ομάδες όλο και μικροτερης ηλικίας.
Σε κάποιες χώρες όπως η Ιαπωνία, υπάρχουν 4 φορές περισσότεροι έφηβοι με ΣΔ τύπου 2 σε σχέση με το ΣΔ τύπου 1. Ο παλαιότερα επικαλούμενος διαβήτης της ωριμότητας, ΣΔ τύπου 2 είναι πλέον υπεύθυνος για το 1/3 των νέων διαγνώσεων στις κλινικές νεανικού διαβήτη στο πλείστο των Αμερικάνικων Πολιτειών. Οι παιδίατροι και οι παθολόγοι, ειδικά στην περίπτωση που αντιμετωπίζουν εφήβους από συγκεκριμένες εθνικές ομάδες υψηλού κινδύνου, πρέπει να αναρωτιούνται αν ο έφηβος που μόλις εξέτασαν πάσχει από διαβήτη τύπου 1 ή τύπου 2.
....
Για περισσότερες πληροφορίες πατήσε
Πηγή: www.iatronet.gr , άρθρο του παιδιατρου Al-Qadreh Abbas
